ykna
Het is donderdagavond en heb afgesproken dat ik bij Meester Bert zou blijven eten en slapen.Ik had kousen gekocht en een kort zwart stretch jurkje aan wat zo te zien de goedkeuring van Meester Bert wel kon wegdragen. Eenmaal op de kamer moest ik me laten zien en keuren. Op het moment dat hij onder het jurkje kijkt komt hij erachter dat ik een slip draag. Vrijwel onmiddellijk zie ik de blik in zijn ogen verharden en verkillen en met snijdende stem vraagt hij of dat volgens de regels is die hij me opgegeven had de vorige keer. Ik mag namelijk geen gesloten slipje dragen en moet ten alle tijden toegankelijk zijn voor hem. Even weet ik me geen raad, had zo mijn best gedaan en dan dit! Voel de verlegenheid en ongemak gelijk omhoog kruipen, ik haat dit soort momenten. Ik ben nog niet in trance, heb me nog niet overgegeven en vraag me dan echt heel ernstig af hoe het komt dat ik me in deze positie heb kunnen manoeuvreren. Ik voel de weerstand en wil me niet zo één twee overgeven, maar die ogen! Die harde ogen jagen me angst aan en binnen de kortst mogelijke tijd moet ik er weg van en kan niet anders dan me over te geven. Het gaat me 2 slagen met de cane kosten. Nu heb ik de eerste ontmoeting met Meester Bert kennis gemaakt met deze lieverd en de rillingen lopen me gelijk over mijn rug. De eerste pijn is mild maar oh god gelijk erna is er een vlijmende striemende pijn. De striemen van die eerste keer hebben dan ook dagen lang nog op mijn billen gestaan. De angst en dreiging zorgen er voor dat ik de spanning in mijn onderbuik gelijk voel toenemen.
Ik moet mijn jurk uittrekken en moet mijn halsband en boeien pakken. Als straf moet ik voor de spiegel op het krukje gaan zitten met daarop een stukje kunststof grasmatje, dat valt hartstikke mee en snap even niet goed wat hier de straf aan is. Intussen gaat Meester Bert even wat halen en ik moet mezelf maar eens goed bekijken in de spiegel. Langzaam begint het bij me door te dringen dat het matje onder mijn billen toch niet zo zacht en vriendelijk is als het in eerste instantie lijkt. Het begint aardig pijn te doen en verzitten geeft geen verlichting. Ik probeer zoveel mijn aandacht af te leiden en bekijk alle attributen aan de muur. Na een tijdje komt Meester Bert weer binnen en vraagt hoe het met mijn billen is. Ik mag gaan staan en met een gemene grijns op zijn gezicht inspecteert hij mijn billen en merkt op dat er allemaal puntjes in staan. Ik ben alleen maar blij dat deze kwelling over is!
Ik krijg een sjaal voor mijn ogen en hoor weer het zachte gerinkel en gerammel en voel met spanning hoe mijn polsen aan mijn halsband wordt vastgemaakt. Ondertussen maakt Meester Bert allerlei foto's, ik zie het door de sjaal heen. Dan voel ik zachtjes zijn nagels over mijn armen, schouders en rug trekken en kan me even heerlijk ontspannen. Mijn armen worden weer losgemaakt en ik word in de takels gehangen. Vanaf hier is het weer één brij van vage herinneringen, slagen worden afgewisseld door liefkozingen, slagen op mijn rug voelen als liefkozingen, slagen op mijn billen zijn af en toe niet te dragen. Ik ruik, voel en hoor Meester Bert, vind in die momenten van knuffelen en zoenen de rustpunten. Voel me dan zo dichtbij en tegelijkertijd zo veraf.
Soms is de pijn in mijn billen bijna ondragelijk, toch komt er geen moment dat ik dicht bij het roepen van ons stopwoord kom. Ik weet nog dat Meester Bert aan me vraagt hoeveel slagen ik gehad heb en natuurlijk ik wist dat het zou komen, maar had niet geteld. Ik krijg te horen dat ik als straf nog meer slagen zou krijgen en ik aanvaard het, de enigste angst die ik voel is wanneer en hoe de cane gaat komen. Ondertussen is mijn straf opgelopen tot 6 slagen, omdat ik klaar kwam zonder toestemming. Maar de cane komt niet, wel slagen met allerlei zwepen. Ik moet er zelf om vragen en hardop af tellen. Geregeld vraagt Meester Bert of ik een geile slavin ben, soms voel ik me heel ongemakkelijk en vernederd, soms doet me helemaal niets. In golven gaat de tijd voorbij en na een heerlijke vrijpartij is het spel over en ik baal, baal ontzettend dat het voorbij is. Dan kom ik erachter dat we 2 uur zijn bezig geweest.
Na een heerlijk diner
in de stad, komen we thuis en als we eenmaal in bed liggen en ik denk veilig
en wel te zijn moet ik de cane gaan halen van Meester Bert.
Totaal overvallen en met protest, (heel naïef was ik er vanuit gegaan dat
het spel alleen in de kamer plaats vond en niet in de slaapkamer) ga ik de cane
halen. Ik moet op mijn buik op het bed gaan liggen en met vol ongeloof incasseer
ik 2 slagen van het kreng. Met een gemene lach in zijn stem hoor ik hem vragen
hoeveel ik er nu nog tegoed heb. Ik weet : "nog vier Meester" uit
te piepen of ik voel er nog twee op het onderste randje van mijn billen/ bovenbenen
terecht komen. "Zo deze waren een cadeautje voor mij en gaan niet van de
hoeveelheid af" hoor ik hem zeggen. Het volgende moment jaagt me echt angst
aan. "Ga op je rug liggen hoor ik hem zeggen" en dreigend hangt de
cane boven me. Mijn god, niet op mijn bovenbenen, niet op mijn kruis! Zachtjes
komt de cane op de binnenkant van mijn dijen terecht, de pijn is het niet, maar
de angst en de dreiging laten me rillen van de zenuwen en spanning. Meester
Bert pakt me beet en knuffelt me en brengt me weer tot rust. Heerlijk vind ik
deze momenten en langzaam voel ik me weer tot rust komen. Maar het is nog niet
afgelopen, hard komt zijn hand op de linkerborst neerkomen en tevreden en vol
genietend constateert Meester Bert dat ik zo lekker kleur! De rode striemen
staan er inderdaad op en een blauwe plek is al op komst. Dan draait hij om en
haalt uit om mijn rechterborst te slaan. En dan hou ik het niet meer, de dreiging
van de klap aan zien te komen, de angst voor de pijn laten me in een reflex
afweren en hou met mijn arm zijn slag tegen. Kil en dominant beveelt hij me
mijn arm weg te halen en hem stil te houden, weer haalt hij uit en weer beweeg
ik met mijn arm. Nogmaals hoor ik zijn snijdende stem en het bevel mijn arm
weg te halen, ik voel me zo klein en zo kwetsbaar, en verwarrend genoeg zo veilig.
Dit zijn de momenten dat ik echt moet overgeven, echt geen macht, geen wil of
wat dan ook nog heb. Dit zijn de momenten waar ik het gek genoeg voor doe! Met
een vlijmscherpe pijn komen de slagen ook op deze borst neer. Ook nu is de pijn
bijna niet te verdragen. En toch weer voel ik geen moment van grens, geen moment
van het spel te moeten stoppen. Hierna volgt er een heerlijke vrijpartij waar
ik alle spanningen in kwijt kan en me eindelijk en volledig kan ontspannen.
Eenmaal in zijn armen, voldaan en heerlijk ontspannen, besluit ik mijn vrouwelijke
charmes in de strijd te gooien en vraag aan Meester Bert dat de rest van de
slagen met de cane nu wel kwijtgescholden waren. Aiiiiii, had ik dus beter niet
kunnen doen. Weer die scherpe stem, weer die kille blik en ik heb er 2 bij,
dus sta ik weer op nog zes slagen te goed! Onschuldig geef ik aan dat ik me
hier in de slaapkamer veilig kon voelen en heel fijntjes, terwijl ik warm en
besloten in zijn armen lig, wordt er mij aan de hand van allerlei praktijkvoorbeelden
uitgelegd dat ik nergens, maar dan ook nergens veilig zal zijn. De rest van
de nacht slaap ik heel licht en ben me constant zijn aanwezigheid bewust. De
herinneringen en nieuwe fantasieën bespringen me aan alle kanten en weer
kan ik het niet laten om hem wakker te maken voor de volgende vrijpartij...:-)
Hoe het verder ging?.. Misschien vertel ik dat nog weleens...
