insomnia
Na onze tweede ontmoeting kreeg ik, voor hij me naar het station zou
brengen nog iets in mijn handen gedrukt. "Houdt dit altijd in de
buurt, zodat ik ze altijd bij de hand heb als ik ze wil gebruiken!",
werd er tegen me gezegd. Bedremmeld zei ik ja, zelfs voordat ik ook maar
enig idee had van wat ik nu eigenlijk in mijn linkerhand vast hield.
Voorzichtig deed ik mijn hand open en keek naar wat ik vasthield. Ik zag
twee witte kogels die verbonden waren met een nylonkoord. Ik was verbaasd.
Een tijdje geleden had ik eens gehoord van zogenaamde genotskogels. Was
dat wat ik in mijn hand hield misschien zoiets? Ik bewoog mijn hand en
voelde hoe de binnenste balletjes binnenin de buitenste balletjes heen en
weer schommelden. Ik kon het goed in mijn hand voelen, hoe zou het dan wel
niet zijn als........?
Braaf nam ik de kogels mee naar huis en daar heb ik ze op een zichtbare plek neergelegd. Iedere keer dat mijn ogen erop vielen kwamen zijn woorden terug, de belofte dat ik een keer te weten zou komen wat die kogels bij mij teweeg zouden kunnen brengen.
Op weg naar hem voor onze volgende ontmoeting, de kogels in mijn tas, keek ik af en toe goed om me heen. Jeetje wat maakten die dingen een herrie, dat moest toch opvallen? Het getik was een constante herinnering aan wat kon komen, of misschien niet. Het enige wat hij me tijdens die ontmoeting vroeg was of ik ze bij me had. Ik antwoordde bevestigend. Hierop zei hij me dat ik een braaf slavinnetje was. Leuk om te horen natuurlijk, maar ik begon toch wel een beetje nieuwsgierig te raken, ook al zou ik dat niet toe hebben durven geven. Hij vertelde me dat wanneer ik een bepaalde code op mijn buzzer binnen zou krijgen dat zou betekenen dat ik direct de kogels in moest brengen. De spanning werd voor mij behoorlijk opgevoerd op die manier..... Aangezien ik ruim twee uur met de trein reis om hem te ontmoeten zou dat nogal een beproeving kunnen worden.
Met nogal wat zenuwen zat ik daarom de heenreis van onze volgende ontmoeting in de trein. Zou ik het bericht krijgen of niet.. en als ik het kreeg, zou ik dan wel of niet de opdracht uitvoeren? Ineens voelde ik iets trillen. Mijn hart sloeg werkelijk een slag over, zou het de door hem opgegeven code zijn, of een ‘normaal’ bericht? De adrenaline stroomde door mijn hele lichaam. Langzaam pakte ik de buzzer beet en las de code..... 707..... die code had ik nog nooit gezien...... ik vroeg me af wie die code gestuurd kon hebben en wat de betekenis er van was.... na even denken begon het me te dagen... 707 op zijn kop spelt LOL......... een treiterij dus... en wat voor een! Heel effectief voor mij in ieder geval, want ik voelde mezelf door de spanning al enigszins onderweg naar ‘subspace’.
Op de plaats van bestemming gekomen zei hij niets over de code. Ik vroeg hem daarom of hij de code 707 naar mij gebuzzed had. De gemene, voldane grijns die op zijn gezicht verscheen was voor mij al voldoende antwoord.... ja dus! De onzekerheid van het wanneer, maar de zekerheid DAT het zou gebeuren maakte me langzamerhand een beetje gek. Wanneer zou hij me nou eindelijk de opdracht geven? Wanneer zou hij van de kogels gebruik gaan maken?
Het ‘verlossende’ woord kwam die avond nog, net voordat we weg
wilden gaan om ergens wat te gaan eten. "Pak de balletjes maar alvast
zodat ik ze dadelijk zo kan gebruiken", zei hij tegen me terwijl hij
even de kamer uitliep. Verbouwereerd keek ik hem na, terwijl de woorden één
voor één tot me doordrongen. Het uur van de waarheid was
aangebroken... en angst maakte zich van me meester... angst voor het
onbekende. Op de een of andere manier kreeg ik een stukje van mijn
verstand terug. Actie was nodig, want van ongehoorzaamheid zou vast en
zeker bestraft worden. Zenuwachtig liep ik naar mijn tas waarin ik onder
andere de balletjes had meegenomen en haalde ze uit de tas. Ik nam de
balletjes in mijn hand en staarde er wat ongeloofwaardig naar. Nog even en
dan zou ik ze in me voelen. Nog eens liet ik de balletjes door mijn hand
gaan en voelde het bewegen van de binnenste balletjes. Terwijl ik wat heen
en weer met de balletjes bewoog kwam hij terug. "Ik zie dat je ze
gepakt hebt", zei hij, "maak ze maar eens goed vochtig". Ik
keek hem aan, nu moest ik er echt aan geloven. Voorzichtig nam ik een
balletje in mijn mond en sabbelde er op. Daarna het andere balletje.....
Ik begon me licht in mijn hoofd, gespannen en opgewonden te voelen. Hij
nam de balletjes van mij over en keek me aan. "Doe je slipje maar uit
en spreid je benen", was het volgende wat hij tegen me zei. Een licht
prikkelend gevoel in mijn onderbuik kwam nu opzetten. Ook al was ik best
bang voor wat die balletjes uit konden richten, ik werd er ook geil van.
Nadat hij nog eens de balletjes in zijn mond had genomen en ik met
gespreide benen voor hem stond, voelde ik hoe hij het eerste balletje naar
binnen duwde. Daarna kwam onvermijdelijk het tweede balletje er achteraan.
Dat stelde niet zo veel voor...... het voelde eigenlijk helemaal niet
onplezierig, om niet te zeggen best wel lekker. Bewegen durfde ik echter
niet, bang voor wat er dan kon gebeuren. Met een grijns op zijn gezicht
keek hij me aan. "Kleed je maar aan, dan kunnen we gaan eten",
maar ik durfde me nog steeds niet te bewegen. Toen ik stokstijf bleef
staan veranderde de grijns in een geamuseerde lach. "Durf je je soms
niet te bewegen?", vroeg hij me. Hij liep naar me toe, ging voor me
staan en pakte me bij mijn heupen vast. Langzaam duwde hij mijn heupen
heen en weer en ik voelde de balletjes bewegen..... in mij!!! Wat een
gevoel was dat.... opwinding maakte zich meer en meer meester van me. Wat
moest dat wel niet worden, want we gingen uiteten en iedere stap zou ik
die vibratie in mijn buik voelen?! Voorzichtig nu, kleedde ik me aan,
proberend niet te veel te bewegen omdat iedere schok me steeds wat geiler
maakte. Op weg naar buiten, de trap af naar beneden, voelde ik heel
duidelijk hoe de beweging van de balletjes mij stimuleerden. Ik had moeite
me in te houden, hoe moest ik dit een hele avond vol houden!
Dit kon een ware marteling worden. Buiten wilde ik het liefst flink doorlopen, zodat de periode dat ik moest lopen zo kort mogelijk zou zijn. Hij echter, dwong me langzaam te lopen, om goed te voelen hoe de balletjes in me bewogen en me, met iedere stap, meer en meer opgewonden maakten. Maar hoe opgewonden ik ook raakte, ik verbeet het, want midden op straat klaarkomen, dat kon naar mijn idee toch absoluut niet! Ieder afstapje verergerde het gevoel nog eens. Ik voelde hoe het vibrerende gevoel zich door mijn hele lichaam verspreidde en mij langzaam het logisch nadenken onmogelijk maakte.
Ik werd echt bijna gek toen we langs een grote brede trap liepen en hij dreigde dat als ik me niet snel ging gedragen ik daar af zou moeten lopen. Zo goed en kwaad als het ging probeerde ik me te gedragen en bijna smekend vroeg ik hem dat niet te doen.... Gelukkig voor mij was hij tevreden door mijn belofte van verbeterd gedrag, want ik hoefde gelukkig niet de trap af..
Bij het restaurant aangekomen kreeg ik de gelegenheid om enigszins te
bekomen van de wandeling er naartoe. Ik kon eindelijk op een stoel gaan
zitten en zolang ik maar stil zat voelde ik de balletjes eigenlijk niet
meer. Met zo min mogelijk bewegingen ben ik het eten doorgekomen. Dat het
eten werkelijk goed smaakte drong op dat moment niet tot me door (later
zijn we er nog eens geweest, maar dan zonder balletjes in en het eten
smaakt er echt goed!). Het enige waar ik aan kon denken waren de balletjes
in me en het feit dat ik straks de hele weg weer terug moest lopen.
De terugweg werd alles en nog meer dan ik me er onder het eten al van voor had kunnen stellen. Wist ik veel, dat mijn Meester zijn recht op mij zo zou doen gelden op de terugweg? De eerste meters waren redelijk goed te doen. Ik wist nu wat ik zou gaan voelen en kon me er in het begin tegen verzetten.... maar die trilling.... die maar door en door bleef gaan, brak door alles heen wat ik ertegen probeerde te doen. Binnen de kortste keren liep ik met mijn hoofd in de wolken, mijn zenuwen tot het uiterste gespannen en tot geen logica meer in staat. Na wat voor mijn gevoel al minstens 20 minuten moest zijn vond mijn Meester het genoeg. Het moest afgelopen zijn met het tegenhouden van mijn geiligheid. Als ik dan toch zo geil was, dan moest ik me maar gewoon laten gaan..... al was het dan midden op straat. Op de een of andere manier drongen de woorden tot me door. Maar midden op straat klaarkomen, dat wilde ik eigenlijk met alle mogelijkheid voorkomen. Iedere stap leidde (of misschien beter leed) tot meer en meer opwinding.... de endorfine vloeide door mijn aderen en bracht mij verder en verder van de mogelijkheid tot normaal denken .... Mijn zelfbeheersing werd zwaar op de proef gesteld. Hij merkte, voelde en zag hoe ik worstelde met die gevoelens, hoe ik me bleef verzetten tegen dat mogelijke hoogtepunt, dat de mij zo lang geleden opgelegde fatsoensnormen mij tegenhielden. Hij stopte bij een muurtje en drukte mij er tegenaan......"Dus jij luistert nu ook nog niet naar mij?" waren zijn woorden. Ik durfde hem niet aan te kijken, wetende dat ik inderdaad niet luisterde, niet toe kon geven aan die geiligheid, niet kon doen wat hij van me verlangde. Hij nam me bij mijn heupen vast en gebood me te ontspannen, om te voelen, om me te laten gaan. Hij begon, met zijn handen op mijn heupen, mijn lichaam op en neer te wiegen, daarmee de vibraties verergerend. Ik protesteerde, probeerde onder zijn handen vandaan te komen, maar niets werkte. "Laat je verzet gaan, voel en laat je gaan!" waren zijn woorden en toen, uiteindelijk, wetende dat er geen uitweg was liet ik me gaan.... midden op straat kwam ik klaar. Hij hield me vast, terwijl ik alle emoties door me heen voelde vloeien, week op mijn benen werd en de wereld om me heen zag vervagen. Hoe lang het duurde weet ik niet, maar het leek bijna voor eeuwig. Langzaam kwam ik bij en zag een grote grijns op zijn gezicht. "Wat ben jij toch ook een geil sletje" zei hij tegen me, "Zomaar midden op straat klaar komen!". Schaamte kwam naar boven en snel keek ik rond of er misschien iemand op straat was die gezien kon hebben wat er was gebeurd. In de verte kwamen twee mensen aanlopen. Ik vroeg me af of, en zo ja wat, die mensen gezien of gehoord konden hebben. Terwijl ik me dat afvroeg kwam er echter een ander gevoel opzetten. Ergens vond ik het wel spannend om te denken dat die mensen iets gezien of gehoord hadden. Het wegebbende orgasme maakte plaats voor hernieuwde opwinding. Op de een of andere manier pikte hij die verandering van mijn gemoed op. Hij keek me aan en zei: "Je bent toch niet weer geil aan het worden hè?!". Ik kon hem alleen maar enigszins verlegen grijnzend aanstaren. "Kom we gaan verder", zei hij, en duwde me weer de straat op. De mensen die ik in de verte had zien lopen liepen ons nu voorbij, maar ik kon aan hun gezichten niet zien of ze wel of niet wat gemerkt hadden. Het lopen veroorzaakte weer trillingen in mijn onderbuik en opnieuw werd ik bloedgeil daarvan. Hij merkte het, maar liep door alsof er niets aan de hand was. Nog geen vijftig meter na die bewuste stop hield ik het niet langer uit en kwam wederom klaar. Zijn armen als enige houvast in de draaikolk van mijn tweede orgasme. Wederom dat moment van ‘niets’ waarin alles wegvalt en ik ergens boven op een wolk ver boven de aarde drijf. Terug dwarrelend naar de aarde zijn opmerking: "Zie je wel dat je je best kan laten gaan! Je begint het al te leren om naar mij te luisteren.".
Thuisgekomen werd ik verlost van die zoete hel die genotskogels bij mij kunnen veroorzaken. De avond was echter nog lang en de nacht lag nog in het verschiet......met nog meer mooie en spannende gebeurtenissen.
